Grudzień to dobry moment, aby omówić i podsumować zmiany podatkowe, które mają nadejść w kolejnym roku. Czego możemy się spodziewać? Poniżej prezentujemy najważniejsze zmiany w podatku CIT, które czekają firmy w 2024 roku.
Podatek minimalny – nowa forma opodatkowania CIT od 1 stycznia 2024 r.
Od 1 stycznia 2024 r. – po dwuletnim okresie zawieszenia – zaczną mieć zastosowanie przepisy o podatku minimalnym. Opodatkowanie obejmie spółki, które poniosą stratę z działalności operacyjnej albo osiągną niską rentowność. Przy czym dla potrzeb podatku minimalnego wynik podatkowy będzie obliczany na odrębnych zasadach od „klasycznego CIT”. Dla przykładu, z takiej kalkulacji można wyłączyć szereg pozycji kosztowych. Co oznacza, że nie każda strata wykazana w zeznaniu CIT-8 spowoduje konieczność zapłaty podatku minimalnego.
W dodatku ustawodawca przewidział szeroki katalog wyłączeń z opodatkowania. W grupie zwolnionej z podatku minimalnego znajdą się m.in. mali podatnicy CIT, spółki rozpoczynające działalność gospodarczą czy raportujące stratę tylko przejściowo, jak również podmioty, charakteryzujące się niską rentownością ze względu na specyfikę swojej branży.
Podatnicy zapłacą podatek minimalny po raz pierwszy w 2025 roku.
Pillar II – globalny podatek minimalny
Od 1 stycznia 2024 r. w wielu krajach Unii Europejskiej zaczną obowiązywać przepisy Dyrektywy Pillar II wprowadzającej globalny podatek minimalny. Dyrektywa przewiduje zapłacenie globalnego podatku minimalnego przez wielkie międzynarodowe grupy przedsiębiorstw oraz duże grupy krajowe w UE, których światowy roczny obrót wynosi łącznie minimum 750 mln euro.
Chociaż w wielu krajach przepisy Dyrektywy Pillar II zostały już uchwalone lub proces legislacyjny związany z ich uchwaleniem jest na etapie finalizacji, to Polska nadal nie przedstawiła projektu ustawy implementującej Dyrektywę do krajowego porządku prawnego. Warto jednak zaznaczyć, że pomimo braku uchwalenia przepisów krajowych, Dyrektywa Pillar II może mieć istotny wpływ na funkcjonowanie wielu polskich podmiotów. W rezultacie, niektórzy przedsiębiorcy mogą już od 2024 r. zostać obciążeni dwiema nowymi daninami: na poziomie krajowym oraz globalnym. Szacuje się, że przepisy Dyrektywy mogą dotyczyć nawet kilku tysięcy polskich spółek.
Podatek od przerzuconych dochodów w 2024 r.
Podatnicy CIT, których rok podatkowy jest zbieżny z kalendarzowym, są zobowiązani do rozliczenia podatku od przerzuconych dochodów w zeznaniu CIT za rok 2023 do 1 kwietnia 2024 r. Podatek ten dotyczy niektórych płatności „pasywnych” na rzecz niektórych zagranicznych podmiotów powiązanych. Podatek wynosi 19% podstawy opodatkowania, rozumianej jako suma przerzuconych dochodów – czyli wydatków pasywnych, o cechach wskazanych w przepisach.
Należy pamiętać o tym, iż ciężar dowodu, że nie został spełniony co najmniej jeden z warunków podlegania podatkowi od przerzuconych dochodów, spoczywa na polskiej spółce, która zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów koszty ponoszone na rzecz podmiotu zagranicznego objęte przepisami o podatku od przerzuconych dochodów. Kryteria podlegania opodatkowaniu odnoszące się zarówno do tego polskiego podatnika, jak i zagranicznego podmiotu, muszą zostać zweryfikowane, zbadane i udokumentowane, co będzie wymagać wdrożenia odpowiednich procedur.
Zasady rozliczania podatku od przerzuconych dochodów wciąż są niejasne i skomplikowane, a czasu na rozliczenie pozostało niewiele.
Skrócenie okresu amortyzacji budynków i budowli niemieszkalnych
Od 1 stycznia 2024 r. mikro, mali i średni przedsiębiorcy prowadzący działalność w gminach o wysokim wskaźniku bezrobocia będą mogli skorzystać ze skróconego okresu amortyzacji środków trwałych w postaci budynków i budowli niemieszkalnych z 40 lat do odpowiednio 5 lub 10 lat w zależności od poziomu bezrobocia.
W myśl wprowadzonych przepisów podatnicy będący mikroprzedsiębiorcami, małymi lub średnimi przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo przedsiębiorców będą mogli indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych będących budynkami (lokalami) niemieszkalnymi i budowlami, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika, w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:
- środek trwały musi znajdować się na obszarze gminy zlokalizowanej w powiecie, w którym przeciętna stopa bezrobocia wynosi co najmniej 120% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju, oraz
- w której wskaźnik dochodów podatkowych na jednego mieszkańca w gminie jest mniejszy niż 100% wskaźnika dochodów podatkowych dla wszystkich gmin.
Okres amortyzacji środków trwałych w postaci budynków i budowli niemieszkalnych będzie uzależniony od wysokości przeciętnej stopy bezrobocia w powiecie położenia nieruchomości.
